Hoofdpersonen

Bram Mannheim: ook wel Abe of Avi genoemd. Hij woont in Tel Aviv en runt het bedrijfje “De Bank” waarbij hij samen met zijn vriend Ikki Peisman vermiste kinderen opspoort. Zijn eigen zoontje is verdwenen toen hij met zijn vroegere vrouw Rachel in Princeton woonde.

Bennie: het zoontje van Bram en Rachel. Op vierjarige leeftijd wordt hij ontvoerd en opgeleid tot extremistische moslim. Hij overleefd de aardbeving in Kazachstan en leeft en werkt nu in Amsterdam onder de naam Thaqib. Nadat Bram hem heeft opgezocht, wordt hij meegenomen naar Tel Aviv.

Rachel: was eerst de vrouw van Bram. Als hij Bennie kwijtraakt, scheidt ze van hem en rolt ze terug de filmwereld in en trouwt ze daar met iemand, en krijgt opnieuw kinderen.

Ikki Peisman: runt samen met Bram “De Bank”. Na een ongeluk waarbij Bram hem heeft gered zijn ze vrienden en collega’s geworden. Hij bestaat na dat ongeluk voor de helft uit titanium. Hij voelt het aan wanneer er iets gaat gebeuren, of wanneer er iets niet goed zit.

Eva: de huidige vriendin van Bram. Eigenlijk heeft zij Batja Lapinski, en is zij de moeder van het meisje dat Bram en Ikki een tijd lang hebben gezocht met hun bedrijf. Bram en zij verwachten een kind, en zullen in Rusland gaan wonen om het kind een toekomst te bieden.

Jitzchak Balin: hoofd van de veiligheidsdienst. Hij heeft vaak discussies met Bram over de joodse staat; hij denkt dat deze een vergissing was. Hij verdenkt Israilov van de kidnapping van meerdere kinderen.

Atal: een blind jongetje dat Bram meeneemt uit Kazachstan. Dankzij hem weet hij er weer weg te komen.

Chaim Protzke: werkt bij de controlepost in Jaffa. Vroeger was hij een leerling van Bram, toen deze nog hoogleraar was. Na een aanslag vertelt hij in het ziekenhuis dat de aanslag niet kwam door een raket, maar door een jongen die een zelfmoordaanslag pleegde.

Samenvatting

 

Bram Mannheim woont samen met zijn vrouw Rachel en zijn zoontje Bennie in Tel Aviv. Tel Aviv is een zwaarbeveiligde, joodse staat, omringd door Palestijnen. Bram geeft les in de geschiedenis van het Midden-Oosten. Op een dag krijgt hij een aanbod om les te komen geven in de Verenigde Staten, in Princeton. Ze kopen er een bouwval van een huis, dat ze gaan opknappen. Als Rachel op reis is verdwijnt hun zoontje Bennie. Rachel geeft Bram daar de schuld van en scheidt van hem. Twee jaar later zwerft Bram door Santa Monica, op zoek naar zijn zoontje. Hij doet dit met een ijzeren discipline, en een getallenneurose. Op een dag staat hij te pinnen als er een ongeluk gebeurd. Hij redt het dochtertje van de vrouw en wordt bedankt door de vader van deze vrouw. Het gaat niet goed met Bram en zijn vader, Hartog komt hem ophalen. Bram kan het verleden niet achter zich laten en wreekt zijn zoon door de aannemer, John O’Connor te vermoorden. Deze heeft een verleden als pedofiel, en alles lijkt erop te wijzen dat hij ook Bennie heeft ontvoerd en vermoord.

Twaalf jaar later heeft Bram samen met zijn vriend Ikki Peisman een bureautje om vermiste kinderen op te sporen. Ze hebben een hint gehad over het meisje Sara Lapinski. Ze blijkt overleden te zijn. Eva, de vriendin van Bram, blijkt de echte moeder te zijn: Batja Lapinski. Op een dag is er een ontploffing bij de controlepost in Jaffa. Er wordt gezegd dat het een raketinslag is, maar Chaim Protzke zegt dat het een jongen was, een zelfmoordterrorist. Van Jitzchak Balin krijgen Bram en Ikki de opdracht om vier namen na te trekken. Ze komen er dan achter dat de aanslagpleger de kleinzoon is van de man die ooit samen heeft gewerkt met de vader van Bram. Die had met een heel team de Nobelprijs gekregen maar waarschijnlijk is er sprake van een soort jaloezie onder één van de teamleden van oorspronkelijk Arabische afkomst. Die radicaliseert en is waarschijnlijk de boosdoener achter de kidnappings van twee kleinzoons van andere leden van het team. De twee kleinzonen zijn toen in het zelfde jaar 2008 kort na elkaar verdwenen. Dat is teveel toeval ook voor de Geheime Dienst. Balin verwacht dat de gekidnapte jongetjes een soort hersenspoeling hebben ondergaan en in een terroristenstaat als Kazachstan worden opgeleid om aanslagen te plegen. Ze bezitten immers een joods Y-chromosoom. Balin wist dit al, hij wilde alleen dat Bram er zelf achter zou komen, omdat zijn zoontje waarschijnlijk het zelfde lot heeft ondergaan. Bram gaat naar Kazachstan, waar hij Atal adopteert, een blinde jongen. Daar komt hij erachter dat zijn zoon nog leeft, onder de naam Thaqib. Hoogstwaarschijnlijk zal ook hij een zelfmoordaanslag plegen waarbij zoveel mogelijk joden om moeten komen. Hij bespreekt dit met Balin en gaat naar Nederland, waar Bennie nu leeft. Hij herkent zijn vader en vraagt hem wie hij is. Nadat Bram heeft geantwoord wordt Bennie opgepakt door de geheime dienst. Ondertussen is Eva zwanger van Bram, en gaan ze in Rusland samen wonen.

 

Mening

 Ik vond het een leuk boek al vanaf het begin. toen ik las dat hun zoontje was verdwenen terwijl Rachel op reis was trok het al meer mijn aandacht, want meestal als er dingen gebeuren waar niemand iets van weet maakt het toch altijd interesant. het was soms wel een beetje onduidelijk omdat er ineens veel mensen in het spel waren maar uiteindelijk kwam het allemaal wel weer bij één. ik heb een hele leuke en interesante tijd gehad toen ik dit verhaal aan het lezen was en het heeft me soms ook wel een beetje aan het denken gezet, omdat dit ook wel in het echt gebeurt.

 

Informatie Auteur

Leon de Winter is geboren in 1954 in Den Bosch. Zijn ouders zijn van joods-orthodoxe afkomst. Zijn jeugd was niet cultureel, niet literair en niet intellectueel. Hij ging naar de Nederlandse Filmacademie. Deze heeft hij niet afgerond, maar hij heeft wel met enkele vrienden een paar films gemaakt. In die tijd schreef hij ook zijn eerste novelle. Daarna werkte hij als recensent van Duitse literatuur. Zijn eerste boeken waren allemaal zwaar, en vervreemdend. Vanaf 1986 is hij anders gaan schrijven, maar bestseller-waardig. Vanaf die tijd ging hij ook meer over joodse personages schrijven. Een overeenkomst tussen zijn boeken is dat de personages altijd op zoek zijn naar iets, soms iets wat er niet is. De hoofdpersonen veranderen door gebeurtenissen en zijn op weg naar een beter leven. Leon de Winter schrijft veel over joden en conflicten in het Midden-Oosten omdat hij zegt dat zijn achtergrond een verleden heeft en dat het interessant is. Het thema “dood” komt in veel van zijn boeken terug, waarschijnlijk omdat zijn vader stierf toen hij nog maar elf jaar oud was. Dat De Winter veel schrijft over conflicten in het Midden-Oosten en over joden, komt doordat hij zijn mening wil uiten. In 1982 dacht hij erover na en dacht hij: “Zo oud was mijn vader, toen de oorlog begon. Wat zou ik gedaan hebben? Wat zou ik geweten hebben? Wat zou ik gezien hebben? Hoe bang zou ik geweest zijn? Hoe zou ik overleefd hebben?” en is hij daarover gaan schrijven.